Yeni Bir Şehir Yeni Bir İnsan

Mia yavaşça ilerlediği yolun sonunu yoğun sis yüzünden göremiyordu. Karın eskisine göre daha hafif olmasına karşılık sis oldukça şiddetliydi. Fırtınanın dinmesini fırsat bilerek dışarı çıkmış olmasına karşılık her an bu kararından pişmanlık duyabilecek bir hali vardı. Elindeki feneri gündüz vaktinde kullanmak zorunda kaldığı için kendini ister istemez kötü hissediyordu.
Yol boyunca karşısına çıkan kayalıklara bir kaç kez takılmış fakat dengesini kaybetmemişti. Uzun yolculuğunun ardından kaybolmak üzere olduğunu geç de olsa fark ederek paniklemesini hiç de ihtiyacı olmayan bir şey olarak görüyordu. Korkusuzluğundan mı yoksa aptallığından mı olduğuna karar veremediği bir tavırla omuz silkti ve pili bitmiş olan fener umursamaz bir tavırla çantaya attı.
"Fenere gerek yok, beni yol götürecek."
Bir kaç dakika boyunca temkinli olarak aldığı yolun bitiminde büyükçe bir gölgenin gözüne çarpması odak noktasını bir kaç saniye içinde değiştirmişti. Temkinli tavrını bozarak sürüne sürüne geçtiği kar yığınının sonunda karşısında duran eve baktı. Dikkatle evin çevresinde dolaşarak kapıyı vurdu ve var gücüyle yumruklamaya başladı.
"Hey! Evde kimse var mı?"
Bir kaç kez sözleri tekrarladıktan sonra göründüğünden daha da sağlam olduğunu düşündüğü eve dikkatle baktı.

Farklı bir şehir, faklı bir hayat. Frank Valgarde şehrindeki buz gibi hava nedeniyle oraya kimsenin gelmeyeceğinden, gelemeyeceğinden adı gibi emindi. Buraya geldikten sonra hayatına bir çeki düzen vermek amaçlı ilk olarak eşyalarını makineye fırlattı ve Start düğmesine bastı. Her şey kolaylaşmaya başlıyordu. Git gide yeni icatlar, insan gücüne olan ihtiyacı neredeyse sıfıra indirecekti. Saatini çıkararak kendini sıcak bir duş almak için banyoya attı. Bu evin sahibini öldürmüş, cesedini elektrik ile küle çevirmişti. Artık bu evde kalacaktı. Her şey Frank için kolaydı. Öldürme içgüdüsü bunu yaparken bir an olsun gözlerini kapatmamasına yol açmıştı.

Duştan çıktıktan sonra üzerine düz beyaz t-shirti ve koyu mavi gömleğini giydi, altına da eline ilk gelen kot pantolonunu geçirdi. Tam yatağa uzanıp yatacaktı ki, birinin kapıyı kırarcasına yumruklamaya başladığını duydu. "Burada da mı rahat yok?" diye geçirdi aklından. Hiç bir şeye ihtiyacı olduğunu düşünmüyordu, karda kaybolmuş birinin oraya gelme ihtimali vardı nede olsa. Aldığı sıcak duşun verdiği rahatlık, onu ağır adımlarla kapıya yönlendirmek için adeta onu zorluyordu. "Hey! Evde kimse var mı?" "Kapıyı kırsa daha makbule geçecek." Diye düşündü Frank. Elini anahtara koydu ve 2 kez sağ tarafa çevirip kapıyı açtı. Karşısında saçları açık maviye kaçan, burnunun kızarmışlığından üşüdüğü çok rahat anlaşılabilecek ipince bir kız vardı. Frank gözünün altını kaşıyarak kızı baştan aşağı süzdü. Kadınlara olan düşkünlüğü, yine onu yenmişti. Bir kez daha bunun altında ezildi ve kızı öldürmek yerine sorular sormaya karar verdi. "Sen de kimsin? Buralarda gezen birilerine pek rastlanmaz. Valgarde soğuk bir şehir."

"Sen de kimsin? Buralarda gezen birilerine pek rastlanmaz. Valgarde soğuk bir şehir."
Karşısındakine baktı ve daha diyecek laf bulamadan içinden gelenleri atma isteğiyle yüzü buruştu, karıcalanan burnunu ovaladı ama işe yaramayacağını anlayınca içindekilere yenik düşerek yüksek sesle hapşurdu.
Burnunu bir kaç kez çektikten sonra tekrar ne diyeceğini merak ettiği belli olan karşısındaki adama döndü ve konuşmaya başladı.
"Mia, adım bu. Şimdi diğer sorular için rüşvete ihtiyacım var. Fenerim için bir pil ve de kırmızı burnum için sıcak bir kahve."
Karşısındakinin garip garip bakacağını düşünerek lafını tamamladı.
"Kahveye burnumu sokmayacağım. İçmek için. Sıcak olursa bomba olur!"
Tekrar yüksek sesle hapşırınca elini kapatmayı unuttuğunu fark ederek çevreye yayılan mikroplarından dolayı da özür dileme isteği duydu. Ne yapıp edip içeri girmeliydi. Karşısındaki ev oldukça güzele benziyordu. Röntgenlemeye karşısındaki adamın aralık bıraktığı kapıdan başlayarak içeri girme arzusunu daha da körüklüyordu. Ricada bulunduğunu apaçık belli eden bakışlarını elinden geldiğince acınılacak hale getirerek bakmaya devam etti. Burada yeniydi ve şu an ki durumu pek de iç açıcı değildi.
[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Vincent!e ister istemez dik dik bakıyordu.
"Adımın Mia olduğunu söylemiştim. Ve inan bana oldukça uzaklardan geliyorum."
Yorgunluğunu tamamen atamasına yardımcı olan koltuk ve kahve ikilisine büyük bir özlemle bakıyordu. Uykusu gelmeye başlamıştı. Oldukça tatlı bir yer olduğunu düşünüyordu. Holün içinde her hangi bir köşede rahatlıkla uyuyabilirdi. Bardağı incelemeye başladı. İster istemez zarifliğini kabul etmek zorunda kaldı. Mia'ya göre sahibinin ukala görüntüsüne karşılık ev oldukça kibar yapılıydı. Kendi zevki olmadığını düşünmüştü. Yine kendisine engel olamayarak sordu.
"Tek başına mı yaşıyorsun?"
Alacağı cevabın 'hayır' olduğundan neredeyse emindi. Aklından renk ve düzenin karşısındaki kişiden çıkamayacak kadar güzel olduğunu geçirirken tabloları inceledi.. Cevap vermesine fırsat vermeden konuşmaya devam ederek her zamanki gürültücü tavrını sergiliyordu.
"Açıkçası evin oldukça hoş ve güzel. Yapısı, tarzı... Sis olmasaydı eminim daha da çok beğenirdim."
Sisin gerçekten oldukça kötü olduğu tekrar aklına geldi ve ister istemez ürpererek titremesini bastırdı. Soğuktan genel anlamda hoşlanmayan biri değildi fakat sisden soğuktan hoşlandığından çok daha az hoşlanıyordu. O günkü sisse gördüklerinin en kötülerinden biriydi. Hala gündüz olmasına karşılık holde bile gece havası vardı ve ışıkları yakmak zorunda kalmışlardı.
[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Evlenmişti ve üstelik eşi vefat etmişti. Mia karşısındaki genç adama üzgünlük dolu gözlerle bakmaktan kendini alamadı.
"Senin adına çok üzüldüm gerçekten.Bu korkunç bir şey? Kaza falan mıydı?"
Bir süre böyle bir olayın nasıl gerçekleşmiş olabileceğini zihninde geçirdikten sonra kendi durumu aklına geldi ve üzgünlüğü daha da arttı.
"Ben de buraya yeni geldim. Eskiden yaşadığım şehirde annem ve babamla kalıyordum." Yavaşça duraksadım ve ağır ağır kahvemi yudumladım.
"Onlar da bir kaza da hayatlarını kaybettiler. Yanına sığınabileceğim başka kimse olmadığı için oradan uzaklaştım. Elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyordum açıkçası ama bu gibi durumlar da insan her zaman şanslı olamıyor. Açıkçası buraya gelene kadar sürekli korkuyordum fakat bu adaya ayağımı bastığımdan beri içimde tarif edilemez bir ümit parıltısı doğdu. Bu olay benim için bir devrim niteliğinde o nedenle elimden geleni yaparak bu anlarımı korumak istiyorum. Özgürce yaşamam için bir adım olmalı bu"
Genç kız kendisini dinleyen adamla içtenlikle konuşuyordu ve onun da acısını anlayabileceğini düşünerek seviniyordu.
"Ve tekrar karın için üzgünüm. Aynı şey olmasa da bir yakınını kaybetmenin ne demek olduğunu biliyorum. Daha fazla geçirecek vakit bulduğum için daha şanslı olmalıyım fakat kendimi hiç de öyle göremiyorum."
Mia daha fark etmeden gözleri dolmuş, hatta kaçak bir damla yanağından aşağı süzülmüştü bile. Elinin tersiyle iterken durumun iki taraf için de ne kadar yıpratıcı olduğunu düşünüyordu.

"Adaya geldiğinde, Scott diye bir adamla hiç tanıştın mı? Adada çok fazla adı geçiyor. Adadaki bir kristal sayesinde çok özel güçler edinildiğini anlatıyorlar. Ucubelerin git gide çoğaldığını söylüyorlar. Çok korkutucu şeyler olduğu söylendi. Ben de huzuru burada buldum ve buraya yerleştim"
Adam beklediğinden sakin gözükmesi Mia'nın şaşırmasına sebep olmuştu. Öyle ki ister istemez içinde bazı şüpheler doğuyordu. Soruyu duymazdan gelerek yerinden kalktı ve lavabonun yerini sordu. Fakat cevabını beklemeden harekete geçmişti bile.
Huzursuzluğunu saklamak iğçin yüz teması kurmamaya çalışıyordu. Kolidorda ilerlerken evin cidden bir bayanın elinden çıktığının belli olduğunun farkındaydı. Bazı işaretler yanlız yaşadığını kanıtlıyordu. Mutfağı bu eve yakışmayacak kadar kirliydi. Birikmiş birkaç bulaşık arasından herhangi bir haşeratın çıkıp çıkmayacağından emin olunca içtiği kahvenin temizliğini sorgulamayı bıraktı. İster istemez huzursuzluğu farklı yöne çevrilmişti. Su akışına yoğunlaşarak banyonun yerini zorlanmayarak bulmuştu. Öyleki kolidorda dönerken bile hiç tereddüt etmemişti.
Kapıyı vurmayarak açtı. Evde tek yaşadığından emin olmasından ziyade nedenini anlayamadığı şekilde düşünmeden hareket ediyordu. Kapıyı içerden kitleyince lavaboya yaslandı. Çeşmeyi açıp bir kaç su darbesini kararlı bir şekilde suratına vurarak olanlara üstün körü göz gezdirmeye başladı.
Bu adam kimdi?
Burada ne işi vardı?
"Gitmeliyim!"
Banyodan aynı kesin ve kararlı tavrıyla çıktı ve içeride kendisini bekleyen adama dönerek sakinliğini koruduğu ses tonuyla, konuştu.
"Yardımın için minnettarım. Şimdi, artık gitmem gerek. Eşlik etmene gerek yok. Tekrar memnun oldum."
Sözünü tamamlayınca karşısındaki adamın ne diyeceğini bile merak etmeden kapıya yöneldi.

Frank yüzündeki yalancı gülümsemeyi tamamen silerek Mia'a odaklandı. "Yardımın için minnettarım. Şimdi, artık gitmem gerek. Eşlik etmene gerek yok. Tekrar memnun oldum." Frank kızın kristalin kullanıcısı olduğuna dair şüphelerini tamamen sıfıra indirmişti. Kızı kolundan tutarak oturduğu koltuğa geriye fırlattı. Parmaklarını kıtlatarak kızın oturduğu koltuğun etrafında daire çizmeye başladı. "Sanırım şimdi biraz doğruları konuşabiliriz. Ne dersin?

Frank kızın korktuğunu hissediyordu. Bundan gayet fazla haz duyuyor, onu daha çok korkutmak istiyordu. "İsmim Frank. Bu evde yalnız yaşadığım gerçeğinden başka hiç bir şey bildiğini sanmıyorum. Adaya ilk gelenlerdenim. Scott hayatımı karartmaya devam etmek için bana kristali taktim etti. Bu evin sahibini pişirerek öldürdüm. Normalde ormanda yaşıyordum. Ancak daha fazla hayatımı dengesiz bir çizgide tutmak istemedim. Her neyse, şimdi seni dinlemek istiyorum. Eğer bana bir şey anlatmak istemiyorsan sanırım seni burada yıldırım parçalarıyla bölmek zorundayım.

"İsmim Frank. Bu evde yalnız yaşadığım gerçeğinden başka hiç bir şey bildiğini sanmıyorum. Adaya ilk gelenlerdenim. Scott hayatımı karartmaya devam etmek için bana kristali taktim etti. Bu evin sahibini pişirerek öldürdüm. Normalde ormanda yaşıyordum. Ancak daha fazla hayatımı dengesiz bir çizgide tutmak istemedim. Her neyse, şimdi seni dinlemek istiyorum. Eğer bana bir şey anlatmak istemiyorsan sanırım seni burada yıldırım parçalarıyla bölmek zorundayım."
Koltuğuna sıkı sıkı tutunduğu koltuk artık daha önceki gibi huzur vermiyordu. Aksine ölüme mahkum birinin elektirikli sandaliyeden kurtulmak istemesi gibi kaçmayı arzuluyordu. Karşısındaki adamın deliye dönmüş gözlerine bakarak ne diyeceğini kafasında toparlamaya çalıştı. Neyi ve ne kadarını anlatabilirdi? Bu korkunç kişilikten nasıl kurtulabiilirdi. Bir kaç sonuçsuz ittirme çabasının ardından pes ederek olduğu yerde kuruldu. Kötü kokan nefesini suratında hissederken başını istemsiz olarak evin içinde tekrar dolaştırdı. Aklından bu evin gerçek sahiplerine ne olmuş olabileceği korkunç bir şekilde geçiyordu. İstemsizce nefesini tutarak şiddetle bağırdı.
"Sen bir katilsin! Bırak beni"
Hala çabalamaya devam ediyordu fakat hiç bir faydasını görememişti.
"Sana zaten en başından olanları anlattım. Ailemi kaybettikten sonra buraya geldim. Şimdide..."
Başını karşısındaki adamın arkasında duran kahveye çevirerek yoğunlaşmaya başladı. Bir şeyler yapmalıydı ve aklına gelen sadece buydu...

Beni fark etmesine şaşırmıştı. Öyle ki ne diyeceğini bilemeyerek karşımdaki korkunç adama bakmaya devam etti.
"Tek hareketimle seni pişirip, akşam yemeğinde insan eti yiyebilirim. Şimdi daha fazla oyun oynamadan bana gücünü nasıl kazandığını ve ne için kullandığını anlat."
Neler olduğunu bildiğini anlayınca pes edip etmemek konusunda tereddüte düşmüştü. Son çırpınışlarını da yapmaya karar vererek tekrar konuşmaya başladı.
"Ne yeteneği? Neden bahsettiğini anlamıyorum. Bırak beni!"
Karşısındaki adamın hiç de inanmış gibi durmayan yüzüne bakarken aklından son çare olarak konuşmanın kendi hayrına olduğunu geçirerek, düşündüğünü yapmaya başladı. Derin bir nefes alarak kontrolünğü kaybetmeden tane tane konuştu.
"Ne fark eder? Buraya geldikten sonra. Yani olanları fark etmem. Emin değildim. Yani bir gariplik olduğunu seziyordum ama. Buraya geldikten sonra emin oldum. Ne yapacağımı bilemiyorum hala. Nasıl yapacağımı da. Elimden geleni yapıyorum ama çoğu zaman yetmiyor. Daha önceden hiç başıma gelmemişti. Bunu nasıl anladın bilmiyorum. Alışık olmalısın. Bunu söyleyeceğim en son kişi olduğunu düşünüyorum ama cidden bana yardım edebilecek tanıdığım tek kişisin. Yani bana gerçekten yardım edebilecek ve olanları anlatabilecek. Çok garip bir şey. Daha ne olduğunu anlayamadan ölümün eşiğine gelmiş durumdayım. Nasıl kurtulacağımıysa bilmiyorum. Bana yardım etmelisin. Hiç de yapacak biri olmasan da bana yardım etmelisin. Seniç için de bir değişiklik olur?"
Son sözlerini hiç de gerek olmayan bir muziplikle söylemişti. Kaçmak yerine kalma fikri bile yeterince garipken davranışının bu derece uçarı olması ölümden korkmamaktan ziyade aptallıktan olması bile muhtemeldi.

Mia adamın kendisini bırakmasına şaşırmıştı. Ona zorbalık yapan adamın bir anda doğrularak mutfağa gitmesine ve bir bira alarak karşısına oturmasına şaşkınlıkla bakıyordu. Ne diyeceğini ne yapacağını, ne yapabileceğini düşünüyordu. Anlatacakları en fazla bu kadardı. Ya da başka şeyler var mıydı? Karşısındaki adamın ona yardım edip edemeyeceğini düşündü. Bunu yapabilir miydi. Ama tanıdığı tek kişi oydu. Tabi, güvenebileceği de. Tekrar olağan gücüyle yaratıcı düşüncelerini devreye soktu. Ne yapmalıydı? Kaçabilir miydi? Aslında bu fikirden uzun süre önce vaz geçmişti. Peki o zaman ne yapabilrdi. Tabi ki cevabını kendi kendine çoktan vermişti. Yardımını istediği kişiden yardım istemeye devam edecekti. Hiç ummadığı şekilde iyi biri olarak karşısına çıkabilirdi bu adam. Şu an için buna güvenmekten başka şansı olmaması haricinde hiçbir şey kesin değildi.
"Pekala. Anlaşılan bu işte ciddisin. Sana ne gibi yardımım dokunabilir bilmiyorum. Ne konuda yardım istediğin hakkında da en ufak bir fikrim yok. Ayrıca istediğim cevapları halen almadım. Buraya nasıl geldin? Evimi nereden buldun? Gücünü nasıl kazandın? Scott ile olan bağlantın ne? Sana sorabileceğim daha bir sürü soru var. Ama ilk cevaplamanı istediğim soru Benden ne gibi bir yardım istediğin. Evimde kalmak mı istiyorsun şimdi?
Yanıında kalmak konusu aklından tam geçmiş olmasa da bunun harika bir fikir olduğunu düşündü. Evi oldukça soğuktu. Yaşayacak yeri de tam olarak bulabilmiş sayılmazdı. Burada birinin ölmüş olması haricinde oldukça iyi ve sıcak bir yerdi. Bir an için heyecanla yerinden sıçradı.
"Gerçekten, gerçekten kalabilir miyim? Bak cidden bilmiyorum. Yani nasıl bu hale geldiğimi. Herşey buraya geldikten sonra oldu. İlk bulduğum yerde yaşamaya başlamıştım. Başka kalacak bir yerim yoktu. Nasıl olduğundan emin değil bir anda garip şeyler yapmaya başladım."
Karşısındaki adamın daha iyi anlaması için elindeki bira şişesinde yukarı doğru birayı hareket ettirmeye başladı. Acemice yaptığı gösterinin sonunda ancak bir miktar bira çıkarabilmişti. Hareketini kesmeden ilerlettiği birayı ağzına kadar getirip bir çırpıda ağzına alıp içti.
"Bunun gibi. Bir daha ki sefere beraber içeriz birayı."

"Yanımda kalmanın doğru fikir olacağını düşünmüyorum. Şimdi bana tam olarak gücünü ve bunu nasıl elde ettiğini anlatırsan, ben de sana evimin kapılarını açabilirim.
Evi incelerken sorunun asıl cevabının aslında ne olduğunu kendisinin de bilmediğini fark etmişti genç kız. Aldığı negatif duyguları atmanın bir yolu olup olmadığını düşünüyordu. Bu ev, acaba burada yaşayabilir miydi? İleri de kendisinden de insan öldürmesi beklenecek miydi? Bir katil için fazla duygusal bir yapısı oluğunu saklayacak değildi. Ellerini dizlerinin üzerinde kenetleyerek derin bir nefes aldı. Buraya geldiğinden beri ne olmuştu. Cevapları sırayla düşündü ve tek tek anlattı. Fakat bir noktanın nedense önemli olduğunu içten içe biliyor gibiydi. Sıra orayı anlatmaya gelince derin bir nefes aldı ve aklındakileri bir bir söyledi. Belki aradığı cevabı karşısındaki adam verebilirdi.
"... İşte o gün olanlar oldu. Yaşlı bir kadının daveti üzerine o gecekondu benzeri motele girdim. Halime üzüldüğünü ve bir günlük orada kalabileceğimi söyledi. Açıkçası hiç düşünmeden kabul ettim çünkü çok yorgun ve açtım. Daha kötü ne olabilirdi ki diye düşünmüştüm."
Yine gözlerinin dolmak üzere olduğunu fark ederek derin bir nefes daha aldı ve biriken yaşların akmaması için yukarı doğru baktı.
"Böyle olacağını nereden tahmin edebilirdim ki? O gün akşama kadar her şey normaldi. Yemek yedim su içtim... Sıcak bir duş almak için küveti doldurmuştum. Çok mutluydum. Öyle ki uyuya kalmışım. Ama sabah kalktığımda kimsenin tahmin edemeyeceği bir şey olmuştu. Başım su dolu küvetin içindeydi ve ben sanki dışarıda gibi rahatça uyuyordum."
Bu sözleri hala sindiremediği belliydi.